Proberen om mijn vrouw te gebruiken als behandeling voor mentale ziekte is letterlijk gek. Sorry voor de woordspeling.
In de zevende klas vertelde ik mijn wetenschapsleraar dat ik er naar uitkeek om te gaan trouwen. Hij zei dat dat was wat alle kinderen van mijn leeftijd denken -- hij schreef het toe aan hormonen, het voorbeeld van onze ouders, en gewoonweg de culturele conditionering.
Ik was het niet met hem eens. Ik was er zeker van dat ik niet gewoon met de massa meeging. Ik was er zeker van dat mijn reden speciaal was.
Hij had gelijk, tot op zekere hoogte -- mijn verlangen om te trouwen was omdat ik net als iedereen wilde zijn. Ik wilde liefde, acceptatie en stabiliteit voelen, en ik dacht dat het huwelijk me die dingen kon geven.
Maar, zoals later bleek, had ik ook gelijk -- mijn reden was echt anders. Hoewel ik me dat in de zevende klas nog niet realiseerde, gaf het leven met een bipolaire stoornis me het gevoel dat ik onbelangrijk en ongewenst was. Zelfmoordgedachten en zelfhaat waren gevoelens die, in mijn gedachten, door een huwelijk opgelost konden worden. Als ik eenmaal de juiste vrouw zou vinden, zou al mijn verdriet wegsmelten.
Natuurlijk leerde ik uiteindelijk (op de harde manier) dat het huwelijk mijn problemen niet kon oplossen. In feite leek het nieuwe problemen te creëren. Omdat ik naar mijn vrouw keek als iemand die verondersteld werd al mijn problemen op te lossen, was ik voortdurend boos op haar omdat zij faalde. Ik gaf haar de schuld van mijn gevoelens van eenzaamheid en begon wrok tegen haar te koesteren.
Dat was mijn eerste vrouw. We waren jong getrouwd -- zij was 18 en ik was amper 20 -- en we geloofden allebei dat het huwelijk het magische wondermiddel was dat onze levens nodig hadden om compleet te zijn. Als gevolg daarvan waren we allebei voortdurend teleurgesteld in onze keuzes en behandelden we elkaar vreselijk. Jaren na onze scheiding, als iemand vroeg waarom mijn eerste huwelijk niet werkte, zei ik dat vrouwen niet graag getrouwd waren met onbehandelde bipolairen.
Het was als grapje bedoeld, maar het klopt. Proberen om mijn vrouw te gebruiken als behandeling voor mentale ziekte is letterlijk krankzinnig. Sorry voor de woordspeling.
Tegen de tijd dat mijn tweede vrouw kwam, was ik gediagnosticeerd en in behandeling, maar ik was nog niet hersteld. Ik begreep niet goed dat mensen me niet beter konden maken. Ik dacht dat de combinatie van medicatie en mijn nieuwe relatie de sleutel was tot gelukkig zijn.
Ik dacht nog steeds, op dat punt in mijn leven, dat geluk van een externe bron kwam. Ik geloofde dat zodra ik de juiste persoon zou ontmoeten, op de juiste plaats zou wonen of de juiste baan zou hebben, ik gelukkig zou zijn.
Mijn relatie met mijn tweede vrouw was beter, maar nog steeds niet duurzaam. We scheidden na 5 jaar, maar bleven vrienden. Gedurende onze tijd samen, leerde ik meer over mijn ziekte en vond de juiste medicatie combinatie, maar het huwelijk eindigde omdat ik er niet als een heel persoon in kwam.
De regels van het huwelijk veranderen niet alleen omdat ik een persoon ben die leeft met een bipolaire stoornis. Ik ging beide huwelijken aan om te zien wat mijn vrouw voor mij kon doen. Het kwam nooit in me op dat ik dingen voor haar moest doen. Ik was emotioneel en gestrest, maar bovenal ongelooflijk egoïstisch.
Ik was niet stabiel als een alleenstaande persoon, dus het hebben van een relatie versterkte alleen mijn tekortkomingen in plaats van ze weg te nemen. Toen ik me dit realiseerde, wist ik dat ik veel werk moest verzetten om mijn algehele welzijn te verbeteren, zodat ik in een goede positie zou verkeren om de stabiele relatie te krijgen waar ik naar verlangde.
Ik was 2 1/2 jaar vrijgezel voordat ik mijn derde vrouw ontmoette. En deze keer had ik veel te bieden. Ik was stabiel, grappig en zorgzaam. Ik kon voor mezelf zorgen, en ik kon voor haar zorgen. Het klikte tussen ons omdat we allebei wisten wat we in een huwelijk wilden voordat we elkaar ontmoetten.
We gingen voorzichtig vooruit. We wilden niet samen zijn om een probleem op te lossen, maar om onze levens te verbeteren -- levens die stabiel en bevredigend waren voordat we elkaar ontmoetten.
Ik stond er op dat zij lessen zou volgen over geestelijke ziekten en bipolaire stoornissen. Ik wilde dat ze zo goed mogelijk zou begrijpen wat het betekent om een leven lang met een ernstige ziekte om te gaan. We hadden gesprekken over wat ik had meegemaakt en wat we van elkaar verwachtten op het gebied van hulp en zorg.
Vandaag de dag is mijn plan voor een gelukkig huwelijk dat ik mijn bipolaire stoornis zoveel mogelijk gescheiden houd van mijn huwelijk. Ik zorg ervoor dat ik open en eerlijk ben tegen mijn echtgenote en sta erop dat zij mij op dezelfde manier behandelt. We zijn een team, en we zorgen voor elkaar. En in dit huwelijk heb ik de liefde, de aanvaarding en de stabiliteit waar iedereen naar verlangt -- maar dat is omdat ik die dingen eerst in mezelf gevonden heb.
