Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) komt misschien vaker voor bij kinderen, maar de stoornis treft ook volwassenen. Uit de laatste gegevens blijkt dat wereldwijd tussen 139 miljoen en 366 miljoen volwassenen gediagnosticeerd zijn met ADHD, waardoor het een van de meest voorkomende psychische stoornissen bij volwassenen is.
De meest voorkomende symptomen van ADHD bij volwassenen zijn:
-
Onvermogen om zich te concentreren
-
Desorganisatie
-
Rusteloosheid
-
Moeite met het volgen van instructies
-
Moeite met het onthouden van details
-
Onvermogen om taken te voltooien
Volwassenen met ADHD kunnen symptomen ervaren met verschillende niveaus van ernst, van mild tot ernstig.
Behandelingen zoals medicatie en cognitieve gedragstherapie helpen de ADHD-symptomen te beheersen, maar volwassenen die in landelijke en achtergestelde gebieden wonen, hebben vaak moeite om een diagnose te krijgen of toegang te krijgen tot behandeling.
Moeilijkheden met de diagnose
Hoewel er een gebrek is aan gegevens over de percentages van ADHD bij volwassenen in landelijke en stedelijke gemeenschappen, is de informatie over de geografische verschillen in diagnoses bij kinderen duidelijk: Kinderen die op het platteland wonen hebben een grotere kans om de diagnose ADHD te krijgen, maar minder toegang tot middelen om de stoornis te behandelen.
Naar schatting 6,5 miljoen Amerikanen die in landelijke gebieden wonen, hebben psychische stoornissen zoals ADHD, maar eerstelijnszorgverleners zijn misschien niet zo bekend met de aandoening of zo zeker van hun diagnose.
Uit een studie uit 2019 bleek dat slechts 34% van de huisartsen in de VS zich zeer of zeer goed geïnformeerd voelde over ADHD bij volwassenen en 66% was het ermee eens dat het moeilijk was om ADHD bij volwassenen te diagnosticeren.
Een nauwkeurige diagnose van ADHD hangt af van een volledig klinisch onderzoek dat rekening houdt met de medische geschiedenis en een evaluatie van de symptomen van onoplettendheid, afleidbaarheid, impulsiviteit en emotionele instabiliteit, en het vereist een getrainde zorgverlener om de tekenen te herkennen.
Door een gebrek aan kennis kunnen er hiaten ontstaan in de diagnose en behandeling van ADHD bij volwassenen wanneer huisartsen de zorg verlenen.
Hoewel ADHD meer voorkomt in landelijke gebieden, worden de stimulerende medicijnen die vaak worden gebruikt om ADHD te behandelen vaker voorgeschreven in stedelijke gebieden met een hoger percentage blanke inwoners. Studies schrijven de kloof toe aan raciale en geografische verschillen in de behandeling en diagnose van ADHD.
Deskundige zorg vinden
Zodra volwassenen de diagnose ADHD krijgen, kan het een strijd zijn om de juiste zorg te vinden.
Er is vaak een tekort aan psychiaters, psychologen en neurologen die kennis hebben van ADHD bij volwassenen in landelijke gebieden. Uit schattingen blijkt dat meer dan 60% van de plattelandsgemeenten is aangewezen als "tekort aan aanbieders van geestelijke gezondheidszorg".
Het zijn niet alleen landelijke gebieden die geen toegang hebben tot zorgverleners die opgeleid zijn om ADHD bij volwassenen te diagnosticeren en te behandelen. Meer dan 15 miljoen Amerikanen leven in "medisch minder bedeelde gebieden" met een gebrek aan toegang tot zorgverleners, waaronder opgeleide professionals in de geestelijke gezondheidszorg. Ongeacht hun postcode hadden gemeenschappen met lage inkomens de minste kans op toegang tot professionals in de geestelijke gezondheidszorg.
Naast de moeilijkheden om een arts te vinden die ADHD bij volwassenen kan vaststellen en medicatie kan voorschrijven om de symptomen te behandelen, is het voor volwassenen met de stoornis moeilijker om toegang te krijgen tot niet-medische behandelingen, waaronder cognitieve gedragstherapie (CGT).
Ondanks onderzoek dat aantoont dat CGT helpt de symptomen van ADHD bij volwassenen onder controle te houden en het tijdsbeheer, het dagelijks functioneren en het algemeen welzijn te verbeteren, werkt meer dan 90% van de psychologen en psychiaters in grootstedelijke gebieden, wat betekent dat de huisartsen de primaire verstrekkers zijn van geestelijke gezondheidszorg in landelijke gebieden.
Hogere armoedecijfers en een gebrek aan ziektekostenverzekeringen in landelijke en medisch minder bedeelde gemeenschappen betekenen dat zelfs wanneer deze diensten beschikbaar zijn, de bewoners zich deze misschien niet kunnen veroorloven.
Toegankelijke ADHD-behandelingen voor volwassenen
Behandeling van ADHD is essentieel. Onbehandeld is de stoornis gekoppeld aan hogere percentages van problemen in sociale en familiale omgevingen, maar het kan een uitdaging zijn voor mensen die op het platteland en in achtergestelde gebieden wonen om de juiste diagnose en behandeling voor ADHD bij volwassenen te krijgen. Gelukkig zijn er steeds meer programma's die de toegang tot behandeling verbeteren.
De Attention Deficit Disorder Association biedt verschillende virtuele steungroepen en workshops voor volwassenen met ADHD, en de National Alliance on Mental Illness heeft de NAMI HelpLine die toegang biedt tot ondersteuning en middelen.
Er zijn ook uitgebreide telezorgmogelijkheden. Telehealth, ook wel telemedicine genoemd, stelt patiënten in staat om hun zorgverlener te ontmoeten via de computer of smartphone en maakt een bezoek aan de praktijk overbodig.
Uit gegevens blijkt dat het voor zorginstellingen in landelijke en achtergestelde gebieden praktischer is om toegang te bieden tot specialisten via telehealth dan om specialisten in dienst te nemen. De aanpak is effectief gebleken voor toegang tot counseling op afstand en het beheer van chronische aandoeningen zoals ADHD.
Het gebruik van telegeneeskunde voor de behandeling van ADHD maakt het gemakkelijker voor mensen in landelijke en achtergestelde gebieden die geen toegang hebben tot gespecialiseerde zorgverleners en het is in verband gebracht met verbeterde symptomen en functioneren bij mensen met ADHD. De beschikbaarheid van telezorg is ook in verband gebracht met kortere wachttijden voor geestelijke gezondheidszorg in landelijke gebieden.
Hoewel de toegang tot een juiste diagnose en behandeling problematisch is, hebben volwassenen met ADHD in landelijke en achtergestelde gebieden wel degelijk mogelijkheden.
